Źródło: morguefile.com
Nikt nie spodziewa się, że po urodzeniu dziecka zostanie oślepiony depresją. Chociaż prawdą jest, że zwiększona świadomość pozwala większej liczbie par lepiej przygotować się na tę możliwość, a tym samym zmniejszyć jej skutki, gdy tak się stanie, nie ma znaczenia, jak dobrze się przygotowałeś. Czujesz się oszukany. Jesteś w błędzie. Nawet później, gdy objawy ustąpią i zaczną pojawiać się zdrowe umiejętności radzenia sobie, pozostałości poprzedniej zasadzki mogą i będą powodować zamieszanie w twoim małżeństwie o różnym stopniu.
Pierwsze tygodnie i miesiące po porodzie odwracają uwagę par od siebie i niezmiennie skracają czas, jaki mają dla siebie nawzajem. W szczególności skraca czas, jaki kobieta spędza ze swoim partnerem, co może zmniejszyć jej satysfakcję małżeńską. Badania pokazują, że depresja jest powiązana z „problemami małżeńskimi” (Whiffen i Gotlib, 1993) i złym „przystosowaniem małżeńskim” (Whiffen, 1988). Chociaż pojawiło się pytanie: czy złe relacje małżeńskie powodują depresję poporodową, czy też depresja poporodowa powoduje złe relacje małżeńskie? Obydwa są prawdziwe, w zależności od okoliczności, ale nie ma jasnego związku przyczynowego, który byłby prawdziwy na wszystkich poziomach. Bez odrębnej definicji złych relacji małżeńskich trudno uogólniać, warto jednak zauważyć, że pomimo wspierających to badań, wiele par wykazuje ciągły, choć sfrustrowany, wysiłek, aby rozwiązać to, co zostało zaburzone w czasie kryzysu. W rzeczywistości wiele kobiet donosi już po fakcie, że ich relacje były mocne, a ich partnerzy okazali szczególne wsparcie. Byłam świadkiem niezliczonych kobiet i mężczyzn, którzy niestrudzenie walczyli o odzyskanie miłości, chwilowo zagubionych w mieszance emocji.
Jeśli wychodzisz z depresji, przyjrzenie się swojemu związkowi jest prawdopodobnie ostatnią rzeczą, którą chcesz teraz zrobić. Może się to nawet wydawać stratą czasu. Głębsze zagłębianie się w swoje małżeństwo właśnie wtedy, gdy dojdziesz do siebie po szalejącej depresji poporodowej, może być dla ciebie sprawdzianem, którego energii po prostu nie jesteś w stanie zebrać.
Ale powinieneś.
Oto dlaczego: W 1957 roku LeMaster's podał, że 83 procent młodych rodziców doświadcza umiarkowanego lub ciężkiego kryzysu w okresie przechodzenia do rodzicielstwa. Choć początkowo kwestionowano tę kwestię, inni badacze potwierdzili ten wysoki stopień niepokoju podczas przechodzenia do rodzicielstwa. Jedno z badań pokazuje, że jakość małżeństwa drastycznie spada w przypadku 40–67% par w pierwszym roku po porodzie (Shapiro, Gottman i Carrère, 2000). Kiedy weźmiemy pod uwagę depresję poporodową, obraz jest jeszcze bardziej ponury. Badania pokazują, że mężowie kobiet cierpiących na depresję poporodową zgłaszają mniejszą satysfakcję ze swojego małżeństwa i czują się mniej kompetentni w roli rodziców niż mężowie kobiet poporodowych, które nie cierpią na depresję. Co więcej, istnieją dowody na to, że kobiety cierpiące na depresję poporodową zgłaszają nieodpowiednią komunikację ze swoimi partnerami (Paykel, Emms, Fletcher i Rassaby, 1980), a zwłaszcza, że czują się mniej zdolne do otwartego rozmawiania o problemach z partnerami w okresie poporodowym. kobiety, które nie mają depresji.
Podsumowując, można stwierdzić: 1) wysoki poziom dystresu w okresie wchodzenia w rodzicielstwo (bez depresji), 2) spadek jakości małżeństwa w pierwszym roku po porodzie, 3) mniejszą satysfakcję zgłaszaną przez mężów kobiet z PPD. oraz 4) niewłaściwa komunikacja z małżonkami zgłaszana przez kobiety z PPD. Ponadto pary lesbijek, które poczęły dziecko w wyniku sztucznego zapłodnienia, wykazują nasilony konflikt w związku po urodzeniu dziecka (Goldberg i Sayer, 2006).
Innym powodem, dla którego warto przyłączyć się do tych wysiłków, jest fakt, że badania pokazują, że terapia par zmniejsza depresję, szczególnie u kobiet. Opiera się to częściowo na odkryciu, że kobiety mają tendencję do stosowania strategii radzenia sobie skoncentrowanej na emocjach i obwiniania siebie za problemy małżeńskie, co naraża je na większe ryzyko depresji. Wynika z tego, że jeśli pary nauczą się utrzymywać związek za pomocą skutecznych narzędzi, być może może to złagodzić depresję lub ewentualnie chronić przed nawrotami (Beach, Fincham i Katz, 1998).
Dlatego wpływ depresji poporodowej na małżeństwo ma zaskakujące implikacje i może potencjalnie zniszczyć związek. Dzieje się tak niezależnie od tego, czy na depresję cierpiała matka, czy też depresja dotyka ojca. Nie popełniaj błędu minimalizowania skutków, niezależnie od tego, kto cierpiał na depresję. Jak powiedziała mi pewna kobieta: „Depresja poporodowa zmieniła moje małżeństwo. Prawdę mówiąc, myślę, że w pewnym sensie to poprawiło. Dowiedzieliśmy się o sobie rzeczy, o których nigdy nie wiedzieliśmy. Ale to złamało naszego ducha i droga powrotna nie była łatwa. To zachwiało naszymi fundamentami.
Jeśli cierpisz na depresję, możesz czuć się winny z powodu tego, jak depresja wpłynęła na Twoje małżeństwo. To nie tylko nie pomoże, ale sprawi, że będziesz zamknięty w niektórych starych, wypaczonych wzorcach myślowych, które powstały w trakcie depresji lub być może ją wywołały. Wiem, najpierw miałeś poczucie winy z powodu depresji, a teraz czujesz się winny stanu swojego małżeństwa. W tym momencie ważne jest, abyś wyćwiczył umiejętność ignorowania pokusy poczucia winy z tego powodu. Nie obwiniaj siebie. Oszczędzaj energię na nadchodzącą pracę. Jeśli Twój partner nie ma depresji, pomocne będzie przypomnienie mu, że nie jest winien i że oboje należycie do tego samego zespołu, który pracuje nad wzmocnieniem sytuacji. Pamiętaj, że jeśli Twoje małżeństwo wydaje się zbyt kruche lub niestabilne, środki samopomocy nie wystarczą. W takich przypadkach należy zwrócić się o profesjonalną pomoc w celu uzyskania dodatkowego wsparcia.
Na podstawie Tokens of Affection: Odbieranie ślubu po depresji poporodowej (Routledge, 2014) Karen Kleiman i Amy Wenzel
Poporodowa.com
Ostatnie komentarze