Wat is het "Tolerantievenster"?
The Window of Tolerance is een term en concept bedacht door de gewaardeerde psychiater Daniel J. Siegel, MD - klinisch professor in de psychiatrie aan de UCLA School of Medicine en uitvoerend directeur van het Mindsight Institute - dat de optimale emotionele "zone" beschrijft waarin we kunnen bestaan om beter te functioneren en te gedijen in het dagelijks leven.
Aan weerszijden van de 'optimale zone' zijn er twee andere zones: de hyperarousal-zone en de hypo-arousal-zone.
The Window of Tolerance, de sweet spot, wordt gekenmerkt door een gevoel van geaardheid, flexibiliteit, openheid, nieuwsgierigheid, aanwezigheid, het vermogen om zichzelf emotioneel te reguleren en het vermogen om de stressoren van het leven te tolereren.
Als dit raam van tolerantie wordt overschaduwd, als u interne of externe stressfactoren ervaart die ervoor zorgen dat u buiten uw raam van tolerantie komt, kunt u zich in een hyper- of hypo-aroused toestand bevinden.
Hyperarousal is een emotionele toestand die wordt gekenmerkt door hoge energie, woede, paniek, prikkelbaarheid, angst, hypervigilantie, overweldiging, chaos, vecht- of vluchtinstincten en schrikreacties (om maar een paar kenmerken te noemen).
Hypoarousal is daarentegen een emotionele toestand die wordt gekenmerkt door sluiting, gevoelloosheid, depressie, terugtrekking, verlegenheid, vlak affect en verbroken verbinding (om maar een paar kenmerken te noemen).
Waarom is het tolerantievenster zo belangrijk?
Simpel gezegd, het bestaan binnen het Window of Tolerance is wat ons in staat stelt om functioneel en relationeel door de wereld te bewegen.
Wanneer we ons binnen ons raam van tolerantie bevinden, hebben we toegang tot onze prefrontale cortex en onze executieve functies (bijvoorbeeld: organiseren, plannen en prioriteren van complexe taken; initiëren en gefocust blijven op acties en projecten tot voltooiing; emoties reguleren en mindfulness beoefenen zelfbeheersing, goed timemanagement toepassen, enz.).
Toegang hebben tot onze prefrontale cortex en uitvoerende functies stelt ons in staat om effectief te werken, relaties te hebben en problemen op te lossen terwijl we ons door de wereld verplaatsen, ondanks dat we onderweg tegenslagen, teleurstellingen en uitdagingen tegenkomen.
Wanneer we ons buiten het raam van tolerantie bevinden, verliezen we de toegang tot onze prefrontale cortex en executieve functies en kunnen we in paniek raken, roekeloos handelen of helemaal niet handelen.
We kunnen vatbaar zijn voor zelfsaboterend gedrag, waarbij we aangetrokken worden tot patronen en keuzes die onze relatie met onszelf, anderen en de wereld uithollen en ondermijnen.
Het is dus duidelijk dat binnen het raam van tolerantie blijven ideaal is om ons beter te helpen een zo functioneel en gezond mogelijk leven te leiden.
Maar het zou me afschrikken als ik niet zou zeggen dat wij allemaal, van alle leeftijden, vanaf het moment dat we worden geboren tot het moment dat we sterven, ons raam van tolerantie overschaduwen en ons in niet-ideale emotionele regulatie bevinden. gebied soms.
Dat is normaal en natuurlijk.
Het doel hier is dus niet dat we onze tolerantiedrempel nooit overschaduwen; Persoonlijk en professioneel vind ik dat niet realistisch.
Het doel is eerder om onze Window of Tolerance te vergroten en ons vermogen te vergroten om "terug te stuiteren en veerkrachtig te zijn", snel en effectief terug te keren naar de Window of Tolerance wanneer we ons erbuiten bevinden.
Hoe vergroten we onze Window of Tolerance?
Ten eerste wil ik erkennen dat het tolerantievenster subjectief is.
Ieder van ons heeft een uniek en ander venster dat afhangt van een groot aantal biopsychosociale variabelen: onze persoonlijke geschiedenis en of we al dan niet afkomstig zijn uit een geschiedenis van kindertrauma, ons temperament, onze sociale steun, onze fysiologie, enz.
Windows of Tolerance is in veel opzichten als de spreekwoordelijke sneeuwvlok: geen twee zullen er ooit precies hetzelfde uitzien.
De mijne ziet er misschien niet hetzelfde uit als die van jou, enz.
Daarom wil ik eren en erkennen dat degenen die uit een geschiedenis van relationeel trauma komen, kunnen ontdekken dat ze minder tolerantie hebben dan hun leeftijdsgenoten met een niet-trauma-achtergrond.
Degenen onder ons met een voorgeschiedenis van kindermishandeling kunnen ook merken dat we vaker en gemakkelijker worden getriggerd en uit de zone van optimale emotionele regulatie worden geduwd in hyper- of hypo-arousal.
Dit is normaal en natuurlijk, gezien wat we hebben meegemaakt.
En iedereen op de planeet, of ze nu wel of niet afkomstig zijn uit een geschiedenis van relationeel trauma, zal moeten werken en ernaar streven om binnen het raam van tolerantie te blijven en zal veerkracht moeten oefenen wanneer ze zich daarbuiten bevinden.
Het kan eenvoudigweg betekenen dat mensen met een voorgeschiedenis van relationeel trauma hier harder, langer en bewuster aan moeten werken.
Dus nogmaals, erkennend dat onze Windows of Tolerance uniek is en dat we er allemaal naar moeten streven om binnen hen te blijven, hoe doen we dit?
In mijn persoonlijke en professionele ervaring is dit werk tweeledig:
Ten eerste voorzien we onszelf van de fundamentele biopsychosociale elementen die bijdragen aan een gezond en gereguleerd zenuwstelsel.
En ten tweede werken we aan het cultiveren en putten van een uitgebreide gereedschapskist wanneer we ons buiten ons raam van tolerantie bevinden (wat wederom onvermijdelijk is).
Het eerste deel van het werk, dat ons voorziet van de fundamentele biopsychosociale elementen die bijdragen aan een gezond en gereguleerd zenuwstelsel, kan het volgende omvatten:
- Voorzie ons lichaam van ondersteunende zelfzorg: slaap voldoende, beweeg voldoende, eet voedzaam voedsel, onthoud ons van stoffen die onze gezondheid aantasten en kom tegemoet aan opkomende medische behoeften.
- Onze geest ondersteunende ervaringen bieden: dit kan voldoende stimulatie, voldoende focus en betrokkenheid, voldoende rust, ruimte en spel omvatten.
- Onze geest en ziel voorzien van ondersteunende ervaringen: van een verbonden relatie, van verbonden zijn met iets dat groter is dan wijzelf (dit kan spiritualiteit zijn, maar het kan ook de natuur zijn).
- Zorgen voor onze fysieke omgeving om ons klaar te stomen voor succes: wonen en werken op plaatsen en op manieren die stressfactoren verminderen in plaats van vergroten; het ontwerpen van de externe omgevingen van ons leven om zo koesterend (in plaats van uitputtend) mogelijk te zijn.
Het tweede deel van het werk, het cultiveren en gebruiken van een uitgebreide gereedschapskist wanneer we ons buiten onze Window of Tolerance bevinden, is hoe we veerkracht en rebound oefenen wanneer we ons in zones van hyper- of hypo-arousal bevinden.
We doen dit werk door geïnternaliseerde en geëxternaliseerde praktijken, gewoonten, hulpmiddelen en middelen te ontwikkelen die ons helpen kalmeren, reguleren, omleiden en aarden.
En als je ondersteuning wilt bij het vergroten van je eigen 'venster van tolerantie', kijk dan in de therapeutengids van PsychologyBlog om een trauma-geïnformeerde therapeut te vinden die je persoonlijk kan helpen.
Trackbacks / Pingbacks