मला वेळोवेळी जाणवते की मी कितीही शिकलो किंवा माझ्या आयुष्याचा आनंद लुटला तरी कधी कधी प्रेमळ पतीसोबत राहिल्यानंतर एकटे राहणे कठीण होते. तोटा, दु:ख आणि एकटेपणा अजूनही आहे आणि मला अलीकडेच माझ्या लाडक्या लहानशा आजारी यॉर्कीला झोपावे लागले ज्यामुळे एकटेपणा आणखी वाईट झाला.
माझे जीवन कार्डिओग्रामसारखे आहे...शिखरे आणि दर्‍यांसारखे आहे हे मला कळले तेव्हापासून मला त्या काळोख्या काळाची चिंता नाही. आणि जर मी दरीत असलो तर मला माहित आहे की मी लवकरच शिखरावर जाईन. पण काहीवेळा ते इतके अस्वस्थ होतात की मी आणखी एका "दलदलीत" आहे ज्याबद्दल जंगियन विश्लेषक आणि लेखक जेम्स हॉलिस यांनी खूप सुंदर लिहिले आहे. जर तुम्ही त्याचे पुस्तक वाचले नसेल: स्वॅम्पलँड्स ऑफ द सोल: न्यू लाइफ इन डिस्मल प्लेसेस, मी त्याची शिफारस करतो. त्यांच्या लेखनाचे वैशिष्ट्य म्हणजे ते मानवी स्थितीवर कोणताही इलाज करत नाहीत. त्याच्या स्वत: च्या शब्दात: "त्या (अंडरवर्ल्डचे क्षेत्र जे आपण सर्वांनी अनुभवले आहे आणि त्यातून सुटू इच्छितो) निर्माण झालेल्या कोंडींवर मी उपाय देऊ करणार नाही, कारण त्या सोडवण्यासारख्या समस्या नाहीत." उलट, ते आम्हाला नियुक्त केलेल्या प्रवासाचे सर्वव्यापी अनुभव आहेत. मानस द्वारे ". तो फक्त ते काय आहे ते आम्हाला सांगतो, आणि वैयक्तिकरित्या, माझ्यासाठी लिखित स्वरूपात पाहून मला खूप त्रास झाला हे मला समजण्यास मदत होते की जे काही घडत आहे ते फक्त माझ्यासोबतच घडत नाही, परंतु आपल्या सर्वांसाठी जे कोणत्याही वयापेक्षा स्वतःला बनवण्याचा प्रयत्न करतात. , आपली मानसिक जागरूकता विकसित करण्यासाठी जाणीवपूर्वक कार्य करत आहे. जेव्हा मी “स्वॅम्पलँड्स” चा सल्ला घेतो, तेव्हा मला कसेही वाटत असले तरी, मला कळते की मी या जगाचा आहे… की मी एकटा नाही तर अनेकांपैकी एक आहे, बहुतेक नाही तर, फक्त एकमेकांना समजून घेण्याचा प्रयत्न करतो.
म्हणून आज सकाळी, मी पुन्हा एकदा 'बोग'मध्ये आहे हे समजून, मी डॉ. हॉलिसबद्दल अधिक वाचले आणि नंतर सेंट्रल पार्कमध्ये फिरायला गेलो, जे मला नेहमी वेगळ्या प्रकारची स्पष्टता आणते. या फिरताना, मी माझ्या डोक्यात पुस्तकातील प्रकरणे लिहिली, माझ्या लाल मखमली केकच्या रेसिपीमध्ये काय चूक आहे ते शोधून काढले, कौटुंबिक समस्या सोडवल्या आणि काही प्रमाणात ज्ञान आणि ज्ञानी आत्म्याने पार्कमधून बाहेर पडलो. आजचा दिवसही त्याला अपवाद नव्हता. मी अलीकडील "ड्रॉपआउट" समस्येवर विचार करत आहे. मी "अलीकडील" म्हणतो, पण त्यागाची भावना आयुष्यभर माझ्यासोबत राहिली आहे; माझ्या आईने, एका अद्भुत, प्रेमळ पण दूरच्या पतीने भावनिकरित्या सोडून दिल्याची भावना, आणि आजारी पडण्याची आणि मरण्याची मज्जा त्याच्याजवळ होती या वस्तुस्थितीमुळे आणि नंतर मला जेव्हा त्याची सर्वात जास्त गरज होती तेव्हा कुटुंब आणि सहकारी "मित्रांनी" सोडून दिले.
हा सध्याचा आकडा आहे: एक खूप छान माणूस सुमारे एक वर्षापूर्वी माझ्या हॉलमध्ये आला. आम्ही अनौपचारिकपणे बोललो आणि एके दिवशी मी त्याला माझ्यासोबत एक ग्लास वाईन पिण्यासाठी आमंत्रित केले. अर्ध्या तासानंतर, तो माझ्या दारात शॅम्पेनची बाटली घेऊन आला. दुपारचे १:०० वाजले होते, माझ्या लक्षात आले. तो म्हणाला की तो नुकताच आजोबा झाला आहे. मी म्हणालो... 'ठीक आहे... बुडबुडे असण्याचे कारण पुरेसे आहे. आम्ही खूप छान वेळ घालवला आणि पटकन मित्र झालो. त्याला माझ्याबद्दल, माझं पुस्तक, माझं संगीत, माझं आयुष्य सगळं काही जाणून घ्यायचं होतं. तो एक चांगला श्रोता होता, स्वतःबद्दल बरेच काही प्रकट करतो आणि एक उत्तम स्वयंपाकी होता. मला जेवायला बोलावलं होतं. मी प्रतिवाद केला. आमच्यात चांगली चर्चा झाली. तो मजेदार, हुशार, सर्जनशील होता. तो माझ्यापेक्षा 1 वर्षांनी लहान होता आणि माझ्यासाठी शारीरिकदृष्ट्या अनाकर्षक होता. मला आवडलेल्या आणि खूप दिवसांपासून न आवडलेल्या हुशार माणसाशी निखळ मैत्री होती. त्याने मला एक ग्लास वाईन आणि चॅट घेण्यासाठी अनेकदा ईमेल किंवा कॉल केला. मला काही आठवड्यांत कळले की तो दिवसा किंवा रात्री कोणत्याही वेळी भरपूर वाइन प्यायचा, मी त्याला काय सांगितले ते त्याला आठवत नाही, अगदी हे देखील की जेव्हा तो एका झाडाला पाण्यात घेऊन जाणार होता. गाव सोडले. मी शहर सोडत होतो आणि नंतर माझ्या दारावर एक चिठ्ठी टाकली ज्यात मला परत येण्यास सांगितले कारण तो काळजीत होता आणि मी कुठे होतो हे माहित नव्हते.
या सर्व गोष्टींनी "अविश्वसनीय", "तुमचा मित्र नाही" असे झेंडे उभारायला हवे होते. मला आश्चर्य वाटायला नको होते की त्याने अचानक मला कॉल करणे, मला ईमेल करणे, मला आमंत्रित करणे बंद केले. मी त्याला आमची मैत्री सोडण्याचे कारण विचारले. त्याने असा दावा केला की आपण हे केले आहे याची आपल्याला "माहिती नाही" आणि आपण बसून याबद्दल बोलायचे का? नाही धन्यवाद, मी म्हणालो. जर तुम्हाला तुमच्या स्वतःच्या वागणुकीबद्दल माहिती नसेल आणि संपर्काशिवाय इतका वेळ गेला असेल आणि ते तुमच्याशी ठीक असेल, तर काही सांगण्यासारखे नाही. मी फक्त निरोप घेतला आणि आनंदी रहा. ते उपरोधिक होते. मला दुखापत झाली, राग आला आणि मला वाटले... सोडून दिले.
हे एक उत्स्फूर्त आमंत्रण होते ज्यामुळे माझ्या आयुष्यात एक छान भर पडली असे मला वाटले. मी चूक होतो. पण मला त्रास होतो तो म्हणजे माझी स्वायत्तता, माझा वैयक्तिक विवेक आणि त्याच्या दारू पिण्याबद्दलचा माझा तिरस्कार, त्याचा विसरभोळेपणा आणि शेवटी त्याचा अप्रामाणिकपणा या गोष्टी मला दूर राहण्यापेक्षा कमी महत्त्वाच्या वाटल्या, म्हणजे बेबंद म्हणा. मी कृतज्ञ असायला हवे होते. खरे तर मी आधी निघायला हवे होते. मीच स्वतःचा त्याग केला होता. मी बर्‍याच दिवसांपासून केलेले नाही. तुला माहित आहे का मला कशाने अडकवले? आमच्या शेवटच्या एका मुलाखतीत त्याने मला सांगितले की त्याला दुखापत होण्याची भीती होती. माझी संरक्षणात्मक प्रवृत्ती उच्च गियरमध्ये गेली आहे. हे नक्कीच त्याला "दुखवणार" नव्हते. याआधी एकदा, मी ज्याच्यापासून दूर जावे असे मला अंतर्ज्ञानाने वाटले होते अशा एखाद्याच्या "मैत्री" कडे मी आकर्षित झालो होतो आणि बराच काळ टिकून राहिलो होतो...कारण मला त्यांचा राग उफाळून येत आहे असे वाटले होते...पण मी का? नाही का नाही? तिने जाहीर सभेत कबूल केले की मी तिचा "अल्टर इगो" आहे. अनिश्चित आत्म्यासाठी परफ्यूम. काही वर्षांनंतर, मी त्या सुगंधासाठी पैसे दिले, अथक रागाचा सामना करत शेवटी मला त्याच्याशी संबंध तोडण्याची परवानगी दिली.
त्या चिडलेल्या "मित्र" पासून, माझ्या आयुष्यात कोण येईल याबद्दल मी खूप काळजी घेतली आहे, परंतु मला वाईट वाटत नाही की मी माझी मैत्री हॉलच्या खाली असलेल्या माणसाला दिली जो योग्य वाटला, पण चुकीचा सिद्ध झाला. मला अजून जे काम करायचे आहे ते म्हणजे खूप वेळ राहून आणि स्वतःशी आणि "दुसर्‍या"शी प्रामाणिक न राहून जेव्हा एखादी गोष्ट मला शोभत नाही तेव्हा ते सोडत नाही. माझ्या आयुष्यातील बर्‍याच "दलदली" अनुभवांप्रमाणे, तेथे काम करणे आणि काम करणे मला खूप काही शिकवले, विशेषतः माझ्याबद्दल. आणि ही चांगली गोष्ट आहे.
मला वाटते की डॉ. हॉलिस सहमत होतील.
अलीकडील टिप्पण्या